I (1980)
Ljuba Tadić (31. 5. 1929, Uroševac, 28. 10. 2005, Beograd), prvi laureat Nagrade Dobričin prsten za životno delo. Bogatu glumačku karijeru započeo 1945. kao učenik-glumac u kragujevačkom Narodnom pozorištu. Diplomirao na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi Joze Laurenčića. Bio član Beogradskog dramskog pozorišta (Saljoni Tri sestre Čehova, Raskoljnikov Zločin i kazna Dostojevskog, Nikola Naslednik D. Ćosića, Gas Uspomena na dva ponedeljka A. Milera), Narodnog pozorišta u Beogradu (Strogamer Sveta Jovana B. Šoa, Rogožin Idiot i Stavrogin Zli dusi Dostojevskog, Platonov Čehova, Azdak Kavkaski krug kredom Brehta…) i Jugoslovenskog dramskog pozorišta (Doktor Na rubu pameti M. Krleže, Oderer Prljave ruke Ž. P. Sartra, Henrik IV Pirandela, Vukašin Smrt Uroša Petog S. Stefanovića, Stari Perišić Kad su cvetale tikve D. Mihailovića, Otelo i Kralj Lir Šekspira, Porfirije Petrovič Zločin i kazna Dostojevskog, Mendelj Krik Sumrak I. Babelja, Dodž Pokopano dete S. Šeparda, Ser Garderober R. Harvuda, Sorin Galeb Čehova…). Igrao i na sceni Ateljea 212 (Vladimir Čekajući Godoa S. Beketa, Kralj Lir Šekspira, Furtvengler Na čijoj strani R. Harvuda), na Dubrovačkim ljetnjim igrama (Šekspirov Otelo, Edip Sofokla, Đivo Dubrovačka trilogija I. Vojnovića) i u mnogim pozorištima u bivšoj Jugoslaviji. Monodrame Odbrana Sokratova i smrt Platona i Memoari Prote Mateje Nenadovića besedio tokom čitave karijere. Filmovi: Aleksa Dundić, Veliki i mali, Sibirska ledi Magbet, Marš na Drinu, Vuk sa Prokletija, Balada o svirepom, Sutjeska, Doktor Mladen, Miris poljskog cveća, Poseban tretman… Igrao mnogo u dramskom programu radija, kao i televizije (El Greko Burleska o Grku A. Hinga, Maestro Kiklop R. Marinkovića). Dobitnik je Sterijine nagrade, Zlatnog lovorovog vijenca na Festivalu Malih i eksperimentalnih scena (MESS) u Sarajevu, Nagrade Pavle Vuisić za životno delo i izuzetan doprinos u oblasti filma, četiri Zlatne arene na Filmskom festivalu u Puli, Oktobarske nagrade Grada Beograda, Sedmojulske nagrade i drugih pozorišnih i filmskih nagrada, kao i društvenih priznanja. Velika scena Jugoslovenskog dramskog pozorišta nosi njegovo ime.
II (1981)
Mira Stupica (17. 8. 1923, Gnjilane – 19. 8. 2016, Beograd), proglašena za najveću srpsku glumicu XX veka. Glumačku karijeru započela je 1941. u Umetničkom pozorištu u Beogradu, zatim nastavila u pozorištima u Šapcu, Nišu i u Narodnom pozorištu u Beogradu, a najznačajnije uloge ostvarila na sceni Jugoslovenskog dramskog pozorišta u kome je od osnivanja 1947. i čiji je doživotni počasni član (Petrunjela Dundo Maroje Držića, Lucijeta Ribarske svađe i Mirandolina u Mirandolini Goldonija, Njegina Talenti i obožavaoci Ostrovskog, Grušenjka Braća Karamazovi Dostojevskog, Poli Pičom Opera za tri groša Brehta…). Niz velikih uloga u rasponu od komedije do drame ostvarila u Narodnom pozorištu (Nastasja Filipovna Idiot Dostojevskog, Katarina Madam San Žen V. Sardua, Gruša Vahandze Kavkaski krug kredom Brehta, Ana Karenjina Tolstoja, Kristina Crnina pristaje Elektri O’Nila, Barunica Kasteli Glembaj Gospoda Glembajevi M. Krleže), Hrvatskog narodnog kazališta u Zagrebu (Glorija R. Marinkovića, Kolomba Ž. Anuja), Ateljea 212 (Danica Ljubav M. Đokovića, Alisa Play Strindberg F. Direnmata, Marija Marija se bori sa anđelima P. Kohouta), Beogradskog dramskog pozorišta (Ignacija Večeras improvizujemo L. Pirandela), Zvezdara teatra (Živka Nedić Đeneral Milan Nedić S. Kovačevića, Baba Jovana Naši sinovi Maramboa) i na sceni Kraljevskog pozorišta Zetski dom na Cetinju (Princeza Ksenija od Crne Gore R. Vojvodić). Značajan opus ostvarila na filmu (Bakonja Fra Brne, Jara Gospoda, Hanka, Roj, Muški izlet, Stojan Mutikaša, Krvava bajka…) i televiziji (Preko mrtvih, Poseta stare dame, Kalendar Jovana Orlovića, TV bukvar – Kika Bibić, Operacija 30 slova…). Objavila je knjigu sećanja Šaka soli. Dobitnica je dve Sterijine nagrade, statuete Joakim Vujić, dva Zlatna lovorova vijenca na Festivalu MESS u Sarajevu, pulske Zlatne arene, statuete Carica Teodora za film Roj Miće Popovića, Vukove nagrade, Sedmojulske nagrade, odlikovanja i drugih priznanja. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
III (1982)
Milosav Mija Aleksić (26. 9. 1923, Gornja Crnuća kod Gornjeg Milanovca – 12. 3. 1995, Beograd) sasvim mlad igrao je u Srpskom narodnom pozorištu Okruga kragujevačkog i u Narodnom pozorištu u Kragujevcu. Od 1952. do 1965. igra na sceni Jugoslovenskog dramskog pozorišta i ostvaruje niz komičnih i dramskih uloga u domaćem i stranom repertoaru (Proka Purić Ožalošćena porodica, Čeda Gospođa ministraka i Ujka Blagoje Dr Nušića, Baltazar Baltazarović Ževakin Ženidba Gogolja, Smerdjakov Braća Karamazovi Dostojevskog, Pjer Prisipkin Stenica Majakovskog, Kristofer Man Vilovnjak od zapadnih strana DŽ. M. Singa, Dunja San letnje noći Šekspira, Tartif Ž. Molijera…). Prelazak u Narodno pozorište omogućava mu da nastavi započeto i uveća broj uloga koje predstavljaju studije karaktera i karakterne komike (Zganarel Don Žuan Molijera, Sirano de Beržerak Rostana, Lebjatkin Zli dusi i Foma Fomič Selo Stepančikovo Dostojevskog, Vule Pupavac Podvala M. Glišića, Arkadije Srećković Šuma N. Ostrovskog, Jevrem Prokić Narodni poslanik i Agaton Arsić Ožalošćena porodica B. Nušića, Vili Loman Smrt trgovačkog putnika A. Milera…). Široku popularnost stekao je u televizijskim serijama (Ogledalo građanina pokornog, Servisna stanica, Deset božjih zapovesti, Muzej voštanih figura, Ceo život za godinu dana…), na radiju (Rafajlo Raf Maksić Veselo veče) i ulogama u filmovima (Opštinsko dete, Drug predsednik centarfor, Ljubav i moda, Nema malih bogova, Dr, Jutro, Devojka, San, Skupljači perja, Biće skoro propast sveta, Krvava bajka, Biciklisti, Maratonci trče počasni krug, Tango argentino…). Dobitnik je Sterijine nagrade, Zlatnog lovorovog vijenca na Festivalu MESS u Sarajevu, statuete Ćuran, pulske Zlatne arene, Oktobarske nagrade Grada Beograda, Sedmojulske nagrade i drugih pozorišnih i filmskih nagrada, kao i društvenih priznanja.
IV (1983)
Zoran Radmilović (11. 5. 1933, Zaječar – 21. 7. 1985, Beograd) diplomirao je 1963. na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u klasi Mate Miloševića. Kao student igrao je u Savremenom pozorištu u Beogradu, a najznačajnije uloge ostvario je na sceni Ateljea 212 koje je obeležio svojim ulogama i koje je obeležilo njega kao glumca (Tata Ibi Kralj Ibi A. Žarija, Trigorin Galeb Čehova, Ahmet Nurudin Derviš i smrt M. Selimovića, Kapetan Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji B. Ćosića, Molijer Molijer M. Bulgakova, Radovan Radovan Treći D. Kovačevića, Gajev Višnjev sad Čehova, Profesor Filip Filipović Pseće srce M. Bulgakova, Car Dušan Propast carstva srpskog M. Ševarlića, Miloš Obrenović Oj Srbi’o, nigde ’lada nema Z. Jevremović, Simeon Njegovan Hadžija Cincari ili Korešpodencija B. Pekića, Laza Kostić Santa Maria della Salute V. Lukića…). Uloge Kralja Ibija i Radovana Trećeg označile su njegovu karijeru i donele mu široku popularnost… Igrao i u predstavama na sceni Studentskog kulturnog centra (Toma Krstić Tren 2 A. Isakovića i Psihijtar Politika kao sudbina E. Ćimića). Filmografija: Čudna devojka, W. R. Misterije organizma, Paviljon VI, Usijanje, Majstori, majstori, Srećna porodica, Šećerna vodica, Maratonci trče počasni krug… Dobitnik je Sterijine nagrade za ulogu Vuka Rsavca u Betonu i svicima O. Daviča, statuete Ćuran na Danima komedije u Svetozarevu za Radovana Trećeg, Oktobarske nagrade Grada Beograda za ulogu Molijera i Sedmojulske nagrade za životno delo. Pozorište u Zaječaru, festival i nagrada koja se dodeljuje nose njegovo ime.
V (1984)
Nevenka Urbanova (28. 3. 1909, Stari Bečej – 7. 1. 2007, Beograd) potekla je iz umetničke porodice, pohađala Glumačko-baletsku školu u Beogradu. Prvu ulogu ostvarila je 1923. u Narodnom pozorištu u predstavi Kod belog konja, a poslednju 1965, kao Eleonora u Mrožekovom Tangu, gostujući u Jugoslovenskom dramskom pozorištu. Tokom četrdeset godina na sceni Narodnog pozorišta ostvarila je 150 uloga, od pomodnog repertoara na početku karijere, preko dela Krleže, Dostojevskog i Koktoa, do složenih dramskih likova: Naruča Među vukovima Ž. Tuduza, Lola Montez Opčinjeni kralj T. Manojlovića, Vaska Koštana B. Stankovića, Elen Selbi Gospođa Selbi DŽ. Ervina, Rina Pokojnik Nušića, za koju je 1948. g. dobila nagradu Vlade Narodne Republike Srbije, Keti Zajdl Matura L. Fodora, Barunica Kasteli Glembaj Gospoda Glembajevi i Melita u Ledi M. Krleže, Gospođa Erlin Lepeza ledi Vindermir O. Vajlda, Hester Kolijer Duboko plavo more T. Ratigana, Julija Lamber Obožavana Julija M. Sovažona, Serafina Tetovirana ruža T. Vilijamsa, Eleonora Tango S. Mrožeka… Za dve uloge u radio-drami Liptonov čaj autora Radomira Konstantinovića nagrađena je 1964. na festivalu radio-drame u Ljubljani. Napisala je knjigu Svici koji slovima svetle, gde rekonstruiše vreme i umetničku scenu između dva svetska rata.
VI (1986)
Rahela Ferari (27. 8. 1911, Zemun – 12. 2. 1994, Beograd) karijeru je započela u Srpskom narodnom pozorištu, odakle 1938. odlazi na usavršavanje u Mađarsku, u Narodno pozorište u Budimpešti. Godine 1940. igra u beogradskom Umetničkom pozorištu, a zatim od 1945. do 1947. u Vojvođanskom narodnom pozorištu (Majka, Mati K. Čapek, Živka Gospođa ministarka Nušić, Ulita Šuma Ostrovski…).Na poziv Bojana Stupice 1947. prelazi u novoosnovano Jugoslovensko dramsko pozorište, na čijoj sceni ostvaruje niz uloga širokog dijapazona, u najraznorodnijim komičnim, tragičnim, vodviljskim i melodramskim ulogama: Ksenija/Aksinja Jegor Buličov M. Gorkog, Sarka Ožalošćena porodica B. Nušića, Dorimena Građanin plemić Molijera, Šjora Paškva Ribarske svađe K. Goldonija, Fjokla Ženidba i Korobočka Mrtve duše Gogolja, Zelenićka Rodoljupci Sterije, Gospođa Higins Pigmalion B. Šoa, Gospođa Gogan Plug i zvezde O’Kejsija, Prosjakinja Krvave svadbe Lorke, Mis Gilkrist Talac B. Biena, Kari Per Gint H. Ibzena, Frade Dibuk A. Ski… Pamte se njena tetka Ebi u predstavi Arsenik i stare čipke J. Keserlinga i Ćelava Žena u komadu Iz života kišnih glista Enkvista na sceni Ateljea 212. Igrala u programima Televizije Beograd, u dramama i serijama: Jerma, Preko mrtvih, Krčma na glavnom drumu, Čaj u pet, Slučaj Harms… Filmovi (izbor): Bube u glavi, Skupljači perja, Tesna koža, Davitelj protiv davitelja, Lijepe žene prolaze kroz grad… Dobitnica je Sterijine nagrade za ulogu Sarke u Ožalošćenoj porodici i Sterijine nagrade za naročite zasluge na unapređivanju pozorišne umetnosti, Oktobarske nagrade grada Beograda, Sedmojulske nagrade, odlikovanja i drugih nagrada i priznanja.
VII (1988)
Branimir Branko Pleša, glumac i reditelj (6. 3. 1926, Kiseljak kod Sarajeva – 8. 6. 2001, Beograd) završio je Glumačku školu u Zagrebu, jednu sezonu bio angažovan u Splitu, a 1947. postaje stalni član Jugoslovenskog dramskog pozorišta, na čijoj sceni je ostvario brojne kreacije (Maks Kralj Betajnove I. Cankara, Groznoj Ljubav Jarovaja K. Trenjova, Franja Puceljski Na kraju puta M. Matkovića, Ivan Karamazov Braća Karamazovi Dostojevskog, Arman Za Lukreciju Ž. Žirodua, Edgar Kralj Lir Šekspira, Valentajn Nikad se ne zna DŽ. Vortinga, Važno je zvati se Ernest B. Šoa, Ser Robert Čiltern Idealan muž O. Vajlda, Hamlet Šekspira, Veršinjin Tri sestre Čehova…). Igrao i u Ateljeu 212 (Čitač Priča o vojniku I. Stravinskog, Žozef Garsen Iza zatvorenih vrata Sartra, Bora Šnajder Razvojni put Bore Šnajdera A. Popovića) i u Zvezdara teatru (Johan Šuster Kus petlić A. Popovića). Umetnost koju je nosio podjednako je iskazivao glumom i režijom. Ostvario je preko 40 režija u pozorištu (Veseli dani ili Tarelkinova smrt, More, Šamar, Mravinjak, Hekaba, Lorencaćo, Bela kafa, Kandid, Sabirni centar, Mizantrop, Ljubinko i Desanka, Kus petlić, Filumena Marturano…), na televiziji (Jedan dan, Grešno dete, Frontaš, Spiritisti, Sabinjanke…), a režirao i višestruko nagrađen igrani film Lilika. Autor više dramaturških tekstova (Boja praznine, Režija i glumac, Čovek teatra pred dramskim tekstom, Odgovornost govora, Gluma-čin uma, znanja i nadahnuća…). Bio je dugogodišnji profesor glume na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Dobitnik je pet Sterijinih nagrada – dve za glumu, za režiju i teatrologiju i za životno delo, tri Zlatna lovorova vijenca za glumu i režiju na Festivalu MESS u Sarajevu, Nagrade Bojan Stupica za režiju, Oktobarske nagrade Grada Beograda, Sedmojulske nagrade i brojnih drugih umetničkih nagrada, odlikovanja i društvenih priznanja.
VIII (1990)
Danilo Bata Stojković (11. 8. 1934, Beograd – 16. 3. 2002, Beograd) diplomirao je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju 1959, u klasi Josipa Kulundžića. Najznačajnije uloge ostvario na sceni Jugoslovenskog dramskog pozorišta (Ilija Čvorović, Balkanski špijun D. Kovačevića), Zvezdara teatra (Sava Odžačar Klaustrofobična komedija, Luka Laban Profesionalac, Vasilije Urnebesna tragedija i Dragan Nos Lari Tompson, tragedija jedne mladosti D. Kovačevića, Milan Nedić Đeneral Milan Nedić S. Kovačevića) i Ateljea 212 (Lopahin Višnjev sad Čehova, Sava Lukič Purpurno ostrvo M. Bulgakova, Fjodor Karamazov Sladostrasnici – Karamazovi Dostojevskog, XX Emigranti S. Mrožeka, Edgar Play Strindberg F. Direnmata, Simeon Njegovan Lupus Cincari ili Korešpodencija B. Pekića, Sladek Audijencija V. Havela, Kapetan Otac A. Strindberga…). Tumačio uloge u više od 40 filmova (Izdajnik, Bubašinter, Zazidani, Testament, Hajdučka vremena, Čuvar plaže u zimskom perodu, Balkanski špijun, Nacionalna klasa, Varljivo leto, Bure baruta, Poseban tretman, Ko to tamo peva, Idemo dalje, Vreme čuda, Maratonci trče počasni krug…), kao i u dramskom programu Televizije Beograd (serije Diplomci, Sijamci, Dimitrije Tucović, Grlom u jagode…). Dobitnik je tri Sterijine nagrade, statuete Joakim Vujić za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti, Nagrade Ljubiša Jovanović, četiri Ćurana na festivalu Dani komedije, Zlatne arene i Srebrne arene Filmskog festivala u Puli, Nagrade Car Konstatntin i Ćele kula Filmskih susreta u Nišu, Oktobarske nagrade Grada Beograda i drugih brojnih umetničkih nagrada i društvenih priznanja.
IX (1992)
Marija Crnobori Fotez (1. 10. 1918, Banjole kod Pule, Istra – 21. 10. 2014, Beograd), najveća tragetkinja naše scene. Završila Zemaljsku glumačku školu u Zagrebu 1942. Bila je članica Hrvatskog narodnog kazališta u Zagrebu do 1946, članica Jugoslovenskog dramskog pozorišta od osnivanja 1947. Igrala na Dubrovačkim ljetnjim igrama, ostvarila brojne i značajne kreacije tumačenjem klasičnog svetskog repertoara: Titanija San letnje noći i Ofelija u Hamletu Šekspira, Antigona u Antigoni i Jokasta u Kralju Edipu Sofokla, Fedra Rasina, Klitemnestra u Agamemnonu Eshila, Ifigenija na Tauridi Getea, Elizabeta od Engleske F. Bruknera, Margareta u Geteovom Faustu, Regana u Kralju Liru i Ledi Magbet Šekspira… Okvire svoje umetnosti Marija Crnobori našla je i u likovima Francke Kralj Betajnove I. Cankara, Ljubav Jarovaje Trenjova, Kandide Šoa, Laure Lembah U Agoniji, Klare u Ledi i Jadvige Jesenske Na rubu pameti M. Krleže, Klare Dombrovske J. Kulundžića, Ledi Čiltern u Idealnom mužu O. Vajlda, Vere u Lestve Jakovljeve V. Desnice, Gospođe Vorn u Zanatu gospođe Vorn Šoa, Helene Alving, Aveti Ibzena… Sa ansamblom Jugoslovenskog dramskog pozorišta gostovala je na mnogim scenama u zemlji i inostranstvu, sa predstavama i večerima monologa iz svojih uloga. Objavila je knjigu dramaturških spisa Svijet glume 1991. i tekstove o radu na stvaranju uloga. Snimila više filmova (Sofka, Radijum, Poslednji dan, Tuđa zemlja, Priča o fabrici, Nevjera, Lazar), radijskih i televizijskih drama (Heda Gabler, Crni sneg). Dobitnica je dve Sterijine nagrade, Oktobarske nagrade Grada Beograda, Sedmojulske nagrade za životno delo, odlikovanja i brojnih plaketa… Objavila je i zbirku eseja o pozorištu Životić 2011. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
X (1994)
Mateja Mata Milošević, glumac i reditelj (25. 12. 1901, Beograd – 18.10.1997, Beograd), po završetku dramskog odseka Glumačko-baletske škole postaje član Narodnog pozorišta u Beogradu, u kome je odigrao blizu 200 uloga iz domaćeg i stranog, klasičnog i savremenog repertoara: Rastko u Rastku Nemanjiću Nušića, Uroš u Uroševoj ženidbi Bojića, Kadet Horvat u Krležinom U Logoru, Maks u Kralju na Betajnovi Cankara, Don Karlos u istoimenoj drami Šilera, Arman Dival u Gospođi s kamelijama A. Dime sina, Raskoljnikov u Zločinu i kazni Dostojevskog, Ruj Blaz u Igoovom Ruj Blazu, Moska u Volponeu Džonsona, Knez Miškin u Idiotu Dostojevskog, Jago u Šekspirovom Otelu… Godine 1947. prelazi u novoosnovano Jugoslovensko dramsko pozorište, na čijoj sceni je odigrao brojne uloge (Rakitin Mesec dana na selu Turgenjeva, Pastor Morel Šoovoj Kandidi, Karlo VI Pera Segedinac L. Kostića, Oliver Urban u Krležinoj Ledi i Jug Bogdan u Banoviću Strahinji B. Mihajlovića). Smatra se začetnikom moderne režije na beogradskoj sceni, a iz bogatog rediteljskog opusa izdvajaju se postavke Škole ogovaranja i Suparnika Šeridana, Nušićeve Ožalošćene porodice, Sterijinih Rodoljubaca, Kostićevog Pere Segedinca, Na rubu pameti Krleže, Jegora Buličova M. Gorkog i Šekspirovog Kralja Lira, Ibzenove Hede Gabler… Objavio je knjige Moja gluma, Moja režija i Moje pozorište. Bavio se pozorišnom pedagogijom preko dve decenije na Pozorišnoj akademiji. Dobitnik je četiri Sterijine nagrade, Nagrade Branko Gavela, Sedmojulske nagrade, Nagrade AVNOJ-a, odlikovanja i brojnih plaketa… Scena Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu nosi njegovo ime.
XI (1995)
Ljiljana Krstić (31. 10. 1919, Kragujevac – 12. 4. 2001, Beograd) završila je pozorišni odsek Muzičke akademije u Beogradu. Karijeru je započela u Narodnom pozorištu u Beogradu (1945–1952. i 1963–1965, Ulita, Šuma Ostrovskog), igrala u Beogradskom dramskom pozorištu (1952–1961: Olga Tri sestre Čehova, Gospođa Aleksandra Kolomba Ž. Anuja, Majka hrabrost B. Brehta, Amanda Staklena menažerija T. Vilijamsa…), u Jugoslovenskom dramskom pozorištu od 1962. godine (Junona Bojl Junona i Paun Š. O’Kejsi, Ana Pavlovna Obična priča Gončarova, Milinka Kad su cvetale tikve D. Mihailovića, Beatrisa Dejstvo gama zraka na sablasne nevene Zindela, Murzavecka Vuci i ovce Ostrovskog, Vasa Železnova M. Gorkog, Nehama Sumrak I. Babelja…), a gostovala je na scenama Ateljea 212 (Stara Stolice E. Joneska, Marta Ko se boji Virdžinije Vulf E. Olbija, Pamela Pik Čin-čin F. Bijedu, Lavinija Čemberlejn Koktel T.S.Eliota, Madam Rospetl Ah, tata, siroti tata, mama me je obesila u plakar i ja sam tako tužan A. Kopita, Hekaba Trojanke Euripida…), Narodnog pozorišta u Somboru i u Nišu. Na Festivalu Budva – grad teatar ostvarila je ulogu Majke u predstavi Banović Strahinja po tekstu B. M. Mihiza, a na Barskom ljetopisu tumačila je Majku u Hasanaginici Simovića… Veliki opus ostvarila je u dramskom programu Radio Beograda i Televizije Beograd. Bavila se pozorišnom pedagogijom. Dobitnica je statuete Joakim Vujić za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti, Zlatne plakete Mata Milošević, Plakete Dobrica Milutinović, Godišnje nagrade Radio Beograda, Oktobarske nagrade Grada Beograda, Sedmojulske nagrade i drugih umetničkih nagrada i društvenih priznanja.
XII (1996)
Petar Kralj (4. 4. 1941, Zagreb – 10. 11. 2011, Beograd) diplomirao je 1964. na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi Mate Miloševića. Majstorstvo i nesvakidašnji osećaj za stih iskazao je rano (Maksim Maksim Crnojević L. Kostića, 1966) i na Dubrovačkim ljetnjim igrama (Hamlet, 1967). Najznačajnije uloge ostvario je u Ateljeu 212 (Tola Živeo život Tola Manojlović M. Dimića, Službenik Ziger-zager P. Tersona, Stenli Rođendan H. Pintera, Dimogacki Purpurno ostrvo Bulgakova, Miler Kod lepog izgleda E. fon Horvata, Strindberg Noć tribada P. U. Enkvista, Ferdinand Vanek Audijencija i Vernisaž V. Havela, Hadžislavković Kosančićev venac 7 i Vidosav Prokić Očevi i oci S. Selenića, Ivan Marojević Metastabilni graal N. Prokića, Đorđe Džandar Sveti Georgije ubiva aždahu D. Kovačevića, Džems Dugo putovanje u noć J. O’Nila, Stanislav Slovičin Knjeginja od Foli-Beržera Ž. Fejdoa, Seljak Karolina Nojber N. Romčevića, Arnojf Škola za žene Molijera, Džek Brana Mek Fersona …), u Narodnom pozorištu (Hendrik Hefgen Mefisto K. Mana, Andra Kad su cvetale tikve D. Mihailovića, Lefevr Madam San Žen V. Sardua, Stražar Orestija Eshil…), u Zvezdara teatru (doktor Nikola Kos Doktor Šuster D. Kovačevića), Jugoslovenskom dramskom pozorištu (Norman Garderober R. Harvuda, Iguman Teodosije Lažni car Šćepan Mali P. P. Njegoša, Ulis Troil i Kresida Šekspira…), Srpskom narodnom pozorištu (Deka Polit Mačka na usijanom limenom krovu T. Vilijamsa), Pozorištu Puž (Baron Minhauzen Baron Lagiša B. Milićevića, Narodnom pozorištu Republike Srpske, Banjaluka (David Štrbac Jazavac pred sudom P. Kočića). Ostvario je mnogobrojne uloge na filmu (Poseban tretman, Neka druga žena, O pokojniku sve najlepše, Oktoberfest, Poslednji krug u Monci, Tri letnja dana, Sinovci, Sveti Georgije ubiva aždahu…), radiju i televiziji. Dobitnik je Sterijine nagrade, pet Zlatnih lovorovih vijenaca na Festivalu MESS u Sarajevu, Nagrade Raša Plaović, prvi je dobitnik Nagrade Miloš Žutić, Plakete Dobrica Milutinović, Nagrade Pavle Vuisić za životno delo i izuzetan doprinos u oblasti filma, Oktobarske nagrade Grada Beograda i brojnih drugih nagrada i priznanja. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji. Mala scena Ateljea 212 nosi njegovo ime.
XIII (1997)
Olivera Marković (3. 5. 1925, Beograd – 2. 7. 2011, Beograd) diplomirala je 1952. u prvoj generaciji beogradske Pozorišne akademije, u klasi Mate Miloševića. Ostvarila je brojne uloge u Beogradskom dramskom pozorištu (Vivi Zanat gospođe Vorn B. Šoa, Marjana Margetićka Vučjak M. Krleže, Maša Tri sestre Čehova, Šen-Te/Šuj-Ta Dobri čovek iz Sečuana B. Brehta, Katarina Ukroćena goropad Šekspira, Karolina Belinić Karolina Riječka D. Žervea, Margaret Mačka na usijanom limenom krovu T. Vilijamsa, Iveta Potije Majka hrabrost i njena deca B.Brehta…), Savremenom pozorištu (Kraljica Draga Konak M. Crnjanski …), Narodnom pozorištu u Beogradu (Maša Živi leš Tolstoja, Majka Hrabrost Brehta, Aleksandra Kolomba Anuja, Darja Tihi Don Šolohova, Klara Leda M. Krleže, Gospođa Olga M. Bojića, Gospođa ministarka Nušića, Marta Krtičnjak M. Đukića, Filamenta Učene žene Molijera…), Otvorenom pozorištu Studentski grad (Ortanz Ženski orkestar Ž. Anuj)… Igrala u preko 60 filmova: Sumnjivo lice, Vlak bez voznog reda, Diližansa snova, Sibirska ledi Magbet, Kozara, Radopolje, Nacionalna klasa, Majstori, majstori, Balkan ekspres 1 i 2, Već viđeno, Braća po materi, Sabirni centar, Tito i ja, Dnevnik uvreda ’93, Urnebesna tragedija…) i u mnogobrojnim TV dramama (Daleko je Australija, Žute fešvice, Sile u vazduhu …) i serijama (Grlom u jagode, Neven, Babino unuče, Bolji život, Srećni ljudi…). Dobitnica je statuete Zlatni ćuran za ukupan doprinos pozorišnoj umetnosti, Plakete Mata Milošević Akademskog pozorišta, Plakete Dobrica Milutinović, Zlatne arene u Puli za filmove Službeni položaj i Balkan ekspres, Nagrade Slavica za ukupan doprinos razvoju filmske umetnosti, Oktobarske nagrade Grada Beograda, Sedmojulske nagrade… Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XIV (1998)
Radomir Rade Marković (14. 10. 1921, Beograd – 11. 9. 2010, Beograd) angažovan je 1949. iz Akademskog pozorišta u Beogradsko dramsko pozorište, na čijoj sceni ostvaruje mnoge uloge: Pisar Žika u Nušićevom Sumnjivom licu, Bif Loman u Smrt trgovačkog putnika A. Milera, Rivuar u Noći gneva A. Salakrua, Brik Mačka na usijanom limenom krovu T. Vilijams, Stenton u Opasnoj okuci DŽ. Pristlija, Petručo u Ukroćenoj goropadi Šekspira, Ćopićev Nikoletina Bursać, kralj Aleksandar u Konaku Crnjanskog, Joakim Dobrivoja Ilića, Feliks mađioničar Prenoćište S. Stojanovića, Salijeri u Amadeusu Šefera, Mihajlo Pavlović u Kovačevićevom Sabirnom centru… Igrao u Ateljeu 212 (Ljubinko Ljubinko i Desanka i Dragojko Kape dole A. Popovića, Džordž Mur Akrobati T. Stoparda, Poco Čekajući Godoa S. Beketa, Hajberg Iz života kišnih glista P. U. Enkvista…). Brojne uloge ostvario je na sceni Narodnog pozorišta (Odisej I smrt dolazi na Lemno V. Lukića, Knjaz Miloš Obrenović Knjažev sekretar Ž. Lazića, Ivan Terasa J. Hristića, Oblomov I. Gončarova…), a ostaće upamćena i uloga Kir Janje u predstavi Tvrdica J. S Popovića (Pozorišna družina UFGS). Snimio je preko 80 igranih filmova: Čudotvorni mač, Pesma, Put oko sveta, Voda nešto nosi, Majstori, majstori, Variola vera… Snimao je i za dramski program radija i televizije (drame Brauningova verzija, Obešenjak, Ozračeni, Operacija, Slučaj Openhajmer… serije Slom, Puč, Povratak otpisanih…). Uloga Dositeja Obradovića u TV drami Jastuk goba mog S. Stojanovića proglašena je za najbolje glumačko ostvarenje Radio-televizije Srbije od 1958. do 1993. Bio je dugogodišnji profesor glume na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Dobitnik je Sterijine nagrade za ulogu Nikoletine Bursaća, Nagrade Branko Gavela, Plakete Mata Milošević, Plakete Dobrica Milutinović, Nagrade Slavica za ukupan doprinos razvoju filmske umetnosti, Zlatne arene i dve Srebrne arene u Puli, Oktobarske nagrade Grada Beograda, Sedmojulske nagrade i drugih nagrada i priznanja. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji. Velika scena Beogradskog dramskog pozorišta nosi njegovo ime.
XV (1999)
Stevan Šalajić (23. 6. 1929, Borča – 1. 7. 2002, Novi Sad), prvak Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, na čijoj je sceni, na srpskom i mađarskom jeziku, odigrao preko 170 uloga u svim žanrovima, u delima pisaca svih epoha, od Aristofana (Starac Lizistrata), preko Šekspira (Ford Vesele žene vindzorske), Gogolja (Hljestakov Revizor), Čehova (Firs Višnjik, Vojnicki Ujka Vanja), Ibzena (sudija Brak Heda Gabler), Sterije (Ružičić Pokondirena tikva), O’Nila (Džems Tiron Mesečina za nasrećne), Kostolanjija (Domar Slatka Ana), Maksa Friša, Brehta (Čarls Ferčajld Čovek je čovek), do Marinkovića (Floki Fleš Glorija), Aleksandra Popovića (Ljubinko Ljubinko i Desanka), Simovića (Vasilije Putujuće pozorište Šopalović) i Dušana Kovačevića (Bili Piton Maratonci trče počasni krug). Igrao je i na scenama Narodnog pozorišta u Somboru, Novosadskog pozorišta, Narodnom pozorištu Toša Jovanović u Zrenjaninu i u Narodnom pozorištu u Subotici. Učestvovao je u Dramskom programu Radio Novog Sada, na televiziji (drame Ančika Dumas, Švabica, Kir Janja, Dud, Doručak sa đavolom, Poslednje leto detinjstva …), snimio je i filmove Pop Ćira i pop Spira, Izbiračica, Parlog, Trofej …). Dobitnik je Sterijinih nagrada za uloge Tošice (Izbiračica K.Trifković) i Šamike (Familija Sofronija A. Kirića J. Ignjatović), statuete Joakim Vujić za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti, Zlatne medalje Jovan Đorđević Srpskog narodnog pozorišta, Plakete Dobrica Milutinović, Oktobarske nagrade Grada Novog Sada, Ordena rada sa srebrnim vencem i Ordena zasluga za narod sa srebrnim zracima i brojnih drugih nagrada i društvenih priznanja.
XVI (2000)
Mira Banjac (4. 11. 1929, Erdevik) diplomirala je na Državnoj pozorišnoj školi u Novom Sadu. Najduže angažmane ostvarila je na scenama Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu (Dorina Tartif Molijera, Eliza Dulitl Pigmalion Šoa, Evica Pokondirena tikva Sterije, Šarika, Zita, Etelka Traktat o sluškinjama B. Čiplića, Maga Džandrljivi muž ili Koja je dobra žena J. S. Popovića, Više uloga, Selo Sakule, a u Banatu Z. Petrovića, Aksentija Topalović Maratonci trče počasni krug D. Kovačevića…) i u Ateljeu 212 (monodrama Ljubica, prvo lice množine M. Vučetića, Katica Radovan Treći D. Kovačevića, Ikonija Čudo u Šarganu Simovića, Kaliopa Skorcov Pseće srce Bulgakova, Milica Njegovan Cincari ili Korešpodencija B. Pekića, Janina Jeguljevska Majka Vitkacija, Tetka Daša Matr’jalisti P. Čudića, Stara Bel tempo B. Ćosića…). Igrala je i na sceni Zvezdara teatra (Dana kandilarka Grobljanska N. Romčevića). Brojne uloge ostvarila je u Dramskom i serijskom programu radija i televizije: Kuhinja A. Veskera, Pesma O. Daviča, Ruski car, serije Priče iz radionice D. Krunića, Marija S. Delića, Oriđinali, Porodično blago S. Pavića… Snimila je preko 40 igranih filmova: Žuta, Hitler iz našeg sokaka, Čuvar plaže u zimskom periodu, Sjećaš li se Doli Bel, Varljivo leto ’68, Balkanski špijun, Jagode u grlu, Lepota poroka, Bure baruta… Dobitnica je tri Sterijine nagrade, Zlatne medalje Jovan Đorđević, Zlatnog lovorovog vijenca za životno delo, Plakete Ljubiša Jovanović, Zlatne kolajne i Srebrne kolajne na Festivalu monodrame i pantomime, Plakete Dobrica Milutinović, tri Zlatne arene u Puli, Vukove nagrade za doprinos razvoju kulture, Oktobarske nagrade Grada Novog Sada i Grada Beograda, brojnih drugih umetničkih nagrada, odlikovanja i društvenih priznanja. Bila je predsednik Saveza dramskih umetnika Srbije. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XVII (2001)
Vlastimir Đuza Stojiljković (30. 6. 1929, Ražnj kod Kruševca – 17. 6. 2015, Beograd) diplomirao je 1952. u prvoj generaciji beogradske Pozorišne akademije, u klasi Mate Miloševića. Tokom pedesetogodišnje plodne umetničke karijere ostvario je preko 150 uloga u Kruševačkom pozorištu (Fon Blauring Generali ili srodstvo po oružju B. Pekića, Srećković Šuma Ostrovskog…), Beogradskom dramskom pozorištu (Inspektor SSKD Inspektorove spletke R. Marinkovića, Andrija Buđenje vampira B. Pekića, Laza Sportinf life B. Petkovića, Frulica Večeras improvizujemo L. Pirandela, Potkoljesin Ženidba Gogolja, Živa Rekviziter U. Šajtinca, Vinsent Zver na mesecu Kalinoskog…), Ateljeu 212 (Genadij Panfilovič Purpurno ostrvo M. Bulgakova, AA Emigranti S. Mrožeka, Monogamov Čaplja V. Aksjonova, Mihael Vernisaž V. Havela, Pičam Prosjačka opera Brehta, Doktor Konstantin Sveti Georgije ubiva aždahu D. Kovačevića, Hamilkar Rikoti Putujuće pozorište Rikoti A. Baldučija…), Pozorištu Moderna garaža (Kapetan Petrović Legija časti i Lazar Radić Grand prix B. Petkovića), Zvezdara teatru (Križovec U agoniji M. Krleže, Kalafatović Mrtva tačka A. Popovića…). Snimio je brojne filmove (Pop Ćira i pop Spira, Put oko sveta, Diližansa snova, Ljubav i moda, Operacija Beograd, Za sada bez dobrog naslova), nastupao u više od 50 TV drama i serija (Paljenje Rajhstaga, Kuhinja, Mister Dolar, Diplomci, Na slovo na slovo, S vanglom kroz svet, Više od igre, Pozorište u kući, Srećni ljudi…). Dobitnik je Sterijine nagrade, Zlatnog lovorovog vijenca na Festivalu MESS u Sarajevu, statuete Ćuran na Danima komedije u Svetozarevu, statuete Zlatni ćuran za ukupan doprinos pozorišnoj umetnosti, Plakete Dobrica Milutinović, Oktobarske nagrade Grada Beograda i drugih umetničkih nagrada i društvenih priznanja. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XVIII (2002)
Stevo Žigon, glumac i reditelj (8. 12. 1926, Ljubljana – 28.12.2005, Beograd), lumu je studirao na Pozorišnom institutu u Lenjingradu i na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, a od 1948. angažovan je u Jugoslovenskom dramskom pozorištu, na čijoj sceni je ostvario preko 50 uloga i režija (Hamlet i Fortinbras, Hamlet Šekspira, Marčbenks Kandida Šoa, Hipolit u Rasinovoj Fedri, Franc Fon Gerlah u Sartrovim Zatočenicima iz Altone, Nikolaj Ivanov Ivanov Čehova, Robespjer u Danteovoj smrti Bihnera, Dr Ivan plemeniti Križovec U agoniji Krleže, Jago u Šekspirovom Otelu, Grino u Prljavim rukama Sartra, Adujev u Običnoj priči Gončarova, profesor Higins u Šoovom Pigmalionu, Čerkun Varvari M.Gorkog…). Igrao je i u Ateljeu 212 (Čemberlejn Koktel T. S. Eliota, Kurt Play Strindberg F. Direnmata), Beogradskom dramskom pozorištu i u Narodnom pozorištu. Režirao u mnogim pozorištima bivše Jugoslavije (Mostar, Sarajevo, Zrenjanin, Novi Sad, Kragujevac, Zenica, Dubrovnik, Bitola, Banjaluka, Vršac), ali i u inostranstvu, u Moskvi i Lenjingradu. Igrao u programima radija i televizije, i snimio preko 30 filmova (Crveni cvet, Pet minuta raja, Rondo, Memento, Devojka sa Kosmaja, Idealist, Povratak otpisanih, Večernja zvona, Kaži zašto me ostavi…). Dobitnik je Statuete Joakim Vujić za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti, Plakete Dobrica Milutinović, Nagrade Bojan Stupica za režiju, Zlatne arene u Puli, Sedmojulske nagrade, Ordena rada sa zlatnim vencem i drugih nagrada i društvenih priznanja. Prvi je dobitnik zlatne medalje Nikolaj Mordvanov za doprinos razvoju pozorišne umetnosti, Moskva.
XIX (2003)
Mihailo Miša Janketić (24. 5. 1938, Petrovaradin) diplomirao je 1962. na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi Mate Miloševića. Najviše uloga ostvario je na sceni Jugoslovenskog dramskog pozorišta (Oderer Prljave ruke Sartra, Ljuba Vrapče Kad su cvetale tikve D. Mihailovića, Adujev Obična priča Gončarova, Raskoljnikov Zločin i kazna Dostojevskog, Gile Naši sinovi Maramboa, Stenli Kovalski Tramvaj zvani želja T. Vilijamsa, Žan Zvrčak V. Lanua, Osvald Aveti H. Ibzena, Živojin Mišić Kolubarska bitka D. Ćosića, Blagoje Putujuće pozorište Šopalović Simovića, Gavrilović Rodoljupci J. S. Popovića, Jevrem Prokić Narodni poslanik Nušić, Gazda Jevrem Devojka modre kose V. Ognjenović, Begler-beg Lažni car Šćepan mali Njegoša), ali i u Zvezdara teatru (Martinović Nečastivi na Filozofskom fakultetu I. Brešana), Crnogorskom narodnom pozorištu (Vukašin Vojinović Medalja V. Radovića), Zetskom domu na Cetinju (Kralj Nikola Princeza Ksenija od Crne Gore R. Vojvodić), na Barskom ljetopisu (Iguman Stefan Gorski vijenac Njegoša i Hasan-aga Hasanaginica Simovića, Malom pozorištu Duško Radović (Djed Rade Bašta sljezove boje B. Ćopića)… Ostvario je mnoge uloge u TV dramama i serijama: Jednog dana moj Jamele, Veličanstveni rogonja, Kuhinja, Naši očevi, Glava šećera, Čedomir Ilić, Dimitrije Tucović… Dobitnik je tri Sterijine nagrade, nagrada Joakim Vujić, Milivoje Živanović, Raša Plaović, Ljubiša Jovanović, statuete Ćuran na Danima komedije u Svetozarevu, Nagrade Branislav Nušić za životno delo glumcu komičaru, Plakete Dobrica Milutinović, Oktobarske nagrade Grada Beograda i drugih umetničkih nagrada i društvenih priznanja. Autor je nekoliko knjiga o umetnosti pozorišta. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XX (2004)
Petar Banićević (8. 2. 1930, Velimlje kraj Nikšića, Crna Gora – 4. 9. 2006, Beograd) diplomirao je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi Raše Plaovića, 1955. Igrao je na scenama gotovo svih beogradskih pozorišta, a najznačajnije uloge ostvario je u Narodnom pozorištu u Beogradu: Miloš Obrenbegović Maksim Crnojević L. Kostića, Vilhelm Sajler Komandant Sajler B. Mihajlovića, Rikardo Fontana Namesnik R. Hohuta, Atahualpa Kraljevski lov na sunce P. Šefera, Hamlet Šekspira, Orin Crnina pristaje Elektri O’Nila, Leon Gospoda Glembajevi Krleže, Robespjer Danteova smrt Bihnera, Tanasko Međa Vuka Manitoga M. Bećkovića, Vojvoda Draško Popović Gorski vijenac Njegoša, Trigorin Galeb Čehova, Alsest Mizantrop Molijera, Džems Tajron Dugo putovanje u noć O’Nila, Staljin Lenjin, Staljin, Trocki K. Vermorela, Dimitrij Karamazov Braća Karamazovi Dostojevskog… Na sceni Ateljea 212 igrao monodramu Crnjanski 1918. U dramskom programu Radio Beograda i Televizije Srbije igrao je u preko stotinu radio i televizijskih drama i serija i često tumačio istorijske ličnosti (kralj Aleksandar Obrenović u seriji Čedomir Ilić, Čerčil u drami Licem u lice u Napulju, Milan Nedić u Banjici…). Bio je dugogodišnji profesor glume na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Dobitnik je Sterijine nagrade, glumačkih nagrada Raša Plaović i Milivoje Živanović, Nagrade Zlatni lovorov vijenac na Festivalu MESS u Sarajevu, Plakete Dobrica Milutinović, Oktobarske nagrade Grada Beograda i drugih umetničkih nagrada i društvenih priznanja. Narodno pozorište u Beogradu ustanovilo je 2011. nagradu koja nosi njegovo ime.
XXI (2005)
Svetlana Bojković (14. 12. 1947, Zemun) diplomirala je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju 1970, u klasi Predraga Bajčetića. Od 1968. do 1984. angažovana je u Jugoslovenskom dramskom pozorištu (Jelisaveta, knjeginja crnogorska Đ. Jakšića, Margareta Lepeza ledi Vindermir O. Vajlda, Heda Gabler Ibzena, Jovanka Pučina Nušića, Marusja Sumrak I. Babelja, Zulma Nahod Simeon Sterije Popovića, Maša Tri sestre Čehova, Nadežda Petrović Valjevska bolnica D. Ćosića…), zatim do 1993. u Narodnom pozorištu u Beogradu (Madam San Žen V. Sardua, kraljica Natalija Konak M. Crnjanskog, Kasandra Orestija Eshila, Beliza Učene žene Molijera…). Stalni gost na sceni Ateljea 212 (Siri fon Esen Noć tribada Enkvista, Vera Vernisaž Havela, Filumena Marturano E. de Filipa, Elizabeta od Engleske Marija Stjuart F. Šilera, Milica Pavlović Lagum S. Velmar Janković, Rut Štajner Sabrane priče D. Margulisa…). Igrala i na drugim scenama: Moderna garaža (Milunka Savić Legija časti B. Petkovića), Srpsko narodno pozorište (Glorija R. Marinkovića), Kult teatar (Karmela Joj, Karmela Sinstere), Narodnom pozorištu Republike Srpske u Banjaluci (Živka Gospođa ministarka Nušića)… Značajan opus ostvarila na televiziji, u dramama i serijama: Čedomir Ilić, Kuda idu divlje svinje, Dimitrije Tucović, Bolji život… Za izuzetno odigranu ulogu Žanke Stokić u TV drami Smrt gospođe ministake proglašena je za najbolju glumicu Radio-televizije Srbije od 1958. do 1993. Prva je dobitnica Nagrade Žanka Stokić za glumačku ličnost koja je obeležila pozorišni život Srbije. Dobitnica je Statuete Joakim Vujić za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti, Nagrade Branislav Nušić za životno delo glumcu komičaru, Zlatne kolajne Festivala monodrame i pantomime, nagrade Grand Prix Festivala pozorišta za djecu, Kotor, Nagrade Zoran Radmilović, Nagrade publike na Sterijinom pozorju, Zlatnog ćurana za životno delo, Plakete Dobrica Milutinović, Zlatne arene u Puli, Oktobarske nagrade Grada Beograda… Bila je predsednica Saveza dramskih umetnika Srbije u dva mandata. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XXII (2006)
Borivoje Bora Todorović (5. 11. 1930, Beograd – 7. 7. 2014, Beograd) diplomirao je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju 1953, u klasi Joze Laurenčića. Igrao na scenama gotovo svih beogradskih pozorišta, u Hrvatskom narodnom kazalištu u Zagrebu, a najznačajnije uloge ostvario je u Ateljeu 212 (Levi half Kafanica, sudnica, ludnica, B. Crnčevića, Todor II Krmeći kas, Bora Šnajder Razvojni put Bore Šnajdera i Odadžija Kape dole A. Popovića, Mark Balkon Ž. Ženea, Antoan Manjo Viktor ili deca na vlasti R. Vitraka, Burgelas Kralj Ibi A. Žarija, Gojko Marić Ranjeni orao Mir Jam, Laki Topalović Maratonci trče počasni krug D. Kovačevića, Kotrone Divovi sa planine L. Pirandela, Mile Čudo u Šarganu Simovića, Štraser Kod lepog izgleda E. fon Horvata, Poligraf Šarov i Čugunkin Pseće srce M. Bulgakova, Mihael Vernisaž V. Havela…) i u Zvezdara teatru (kum Sveta Milosavljević Mrešćenje šarana i gazda Bogoljub, Pazarni dan A. Popovića, Glumac Beli Lari Tompson, tragedija jedne mladost D. Kovačevića…). Snimio je preko 30 filmova: Roj, Koraci kroz maglu, Nacionalna klasa, Balkanski špijun, Poseban tretman, Tajvanska kanasta, Ko to tamo peva, Balkan ekspres 1 i 2, O pokojniku sve najlepše, Dom za vešanje, Profesionalac... Učestvovao je u mnogim TV dramama i serijama: Ceo život za godinu dana, Diplomci, Rađanje radnog naroda, Uspon i pad Žike Proje, Vruć vetar, Gore dole… Dobitnik je Sterijine nagrade, statuete Joakim Vujić za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti, Zlatnog medaljona sa likom Ljubiše Jovanovića, Nagrade Zlatni ćuran za životno delo, Plakete Dobrica Milutinović, Nagrade Pavle Vuisić za životno delo i izuzetan doprinos u oblasti filma, nagrade Grand prix na filmskom festivalu u Kanu za ulogu Luke Labana u filmu Profesionalac… Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XXIII (2007)
Ksenija Jovanović (6. 6. 1928, Sarajevo – 1. 12. 2012, Beograd) školovala se na Visokoj filmskoj školi i od 1951. do 1961. bila u angažmanu u Beogradskom dramskom pozorištu (Elizabeta Proktor Lov na veštice A. Milera, Erzilija Neka se odenu nagi Pirandela, Kraljica Natalija u Konaku Crnjanskog, Eva u Vučjaku Krleže…), a zatim u Narodnom pozorištu (Jelena Ćetković u istoimenoj drami A. Popovića, Sara Bernar Sara i Krik jastoga DŽ. Marela, Barunica Glembaj Gospoda Glembajevi Krleže, Kraljica Margareta Ričard Treći, Gurmišska Šuma Ostrovskog, Liza Protasova Živi leš Tolstoja, Emilija Veštice A. Jovanovića, Kovaljevska Nušićev Ujež, Gospođa Higins u Šoovom Pigmalionu, Hekaba Trojanke Euripida, Majka Mamac Albaharija, Pintorovića majka Hasanaginica Simovića, Markiza Martejeva Opasne veze – Kvartet Milera…). Igrala na scenama Jugoslovenskog dramskog pozorišta (Žena Tri visoke žene Olbija, Sofija Petrović Govornica J. Markovića), Ateljea 212 (Marija Hosefa Dom Bernarda Albe Lorke, Baka Priče iz Bečke šume Fon Horvata, Isidora Kako je daleko čovek od čoveka I. Sekulić – J. Skerlić…), Teatra poezije (pesnička drama Nemam više vremena D. Maksimović izvedena više od stotinu puta). Dobitnica je Nagrade Raša Plaović, Nagrade publike na Sterijinom pozorju, Nagrade Pečat za poseban doprinos radu Narodnog pozorišta, Plakete Dobrica Milutinović, Nagrade Vitomir Bogić za izuzetan doprinos radiofoniji, Oktobarske nagrade Grada Beograda i drugih umetničkih nagrada i društvenih priznanja. Nosilac je Ordena Svetog Save prvog stepena i posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XXIV (2008)
Predrag Ejdus (24. 7. 1947, Beograd) diplomirao je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju 1972. Igrao na scenama mnogih pozorišnih kuća. Atelje 212 (Volođa Pred ogledalom I. Dimić, Boris Godunov A. Puškina, Gospodin Grin U poseti kod gospodina Grina DŽ. Barona, Đavo, grof Oto fon Hauzburg Strah i njegov sluga M. Novakovića… ), Crnogorsko narodno pozorište (Porfirije Petrovič Zločin i kazna Dostojevskog, Oblomov Oblomov I. Gončarova… ), Srpsko narodno pozorište u Novom Sadu (Knez Ujkin san F. Dostojevskog…), Kult teatar (Labud Aškerc Tamna je noć A. Popovića… ), Beogradsko dramsko pozorište (Dagi Delirijum tremens G. Markovića…). Najznačajnije uloge ostvario je u Narodnom pozorištu u Beogradu (Moska Volpone B. Džonson, Šamika Kirić Večiti mladoženja J. Ignjatovića, Aleksej Fjodorovič Karamazov Braća Karamazovi Dostojevskog, Izak Emanuelovič Babelj Konfiteor S. Šnajdera, Miškin Nastasja Filipovna, Dostojevskog/A. Vajde, Astrov Ujka Vanja Čehova, Joakim Vujić Kako zasmejati gospodara i Laza Dunđerski Je li bilo kneževe večere V. Ognjenović, Kir Janja J. S. Popovića, Ignjat Glembaj Gospoda Glembajevi M. Krleže, Andre Škunca Predstava Hamleta u selu Mrduša Donja I. Brešana, Života Cvijović Dr Nušića, Tiresija Car Edip Sofokla…) i u Jugoslovenskom dramskom pozorištu (Dr Rank Nora H. Ibzena, Leonid Crnojević Schwartz Supermarket B. Srbljanović, Zlati Kum Skup M. Držića, Đorđije Hadži-Milentijević Govornica J. Markovića, Šajlok Mletački trgovac Šekspira, Dr Šen Lulu F. Vedekinda, Jakov Nedeljković Tako je moralo biti B. Nušića…). Igrao je u brojnim filmovima, televizijskim dramama i serijama. Dobitnik je dve Sterijine nagrade, Nagrade publike na Sterijinom pozorju, dva Zlatna lovorova vijenca na Festivalu MESS u Sarajevu, Zlatne kolajne na Festivalu monodrame i pantomime, Nagrade Raša Plaović, nagrade Grand prix Tanja Lukjanova Beogradskog dramskog pozorišta, Plakete Dobrica Milutinović, Oktobarske nagrade Grada Beograda i drugih brojnih umetničkih nagrada i društvenih priznanja. Bio je predsednik Saveza dramskih umetnika Srbije. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XXV (2009)
Vojislav Brajović (11. 5. 1949, Beograd) osnovnu školu i gimnaziju završio je u Valjevu, da bi posle toga 1967. upisao glumu na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, u klasi profesora Predraga Bajčetića. Diplomirao je 1971. u klasi profesorke Ognjenke Milićević. Od 1969. do 2012. bio je stalni član Jugoslovenskog dramskog pozorišta (Semjon Vasa Železnova M. Gorkog, Žutilov Rodoljupci J. S. Popovića, Turnel Buba u uhu Ž. Fejdoa, Murzavecki Vuci i ovce A. N. Ostrovskog, Knez Matamor Pozorišne iluzije P. Korneja, Dimitrije Bure baruta D. Dukovskog, Tata Nije smrt biciklo (da ti ga ukradu) B. Srbljanović, Otac, Rafo Konforti, Pesnik Gospođica I. Andrića, Dnevnik o Čarnojeviću M. Crnjanskog), gostovao je na scenama Zvezdara teatra (Vasa Vučurović Mrešćenje šarana A. Popovića, Tom Sardžent Pogled u nebo D. Hera, Beli Voz K. Makartija), Ateljea 212 (Mamajev Kola mudrosti dvoja ludosti A. N. Ostrovskog, Sigmund Frojd Posetilac E. E. Šmita), Srpskog narodnog pozorišta (Vićencio Mera za meru V. Šekspira), Crnogorskog narodnog pozorišta (Iguman Stefan Gorski vijenac Njegoša, Teterev Malograđani M. Gorkog, Torvald Nora H. Ibzena), na festivalu Grad teatar Budva (Šćepan Mali Lažni car Šćepan Mali Njegoša, Radovan Radovan Treći D. Kovačevića, Tiresija Troil i Kresida i Prosper Bura Šekspira), te na Dubrovačkim ljetnjim igrama (Alonzo Oluja V. Šekspira)… Tokom karijere ostvario je i brojne uloge na filmu (Vojnikova ljubav, Otpisani, Povratak otpisanih, Nacionalna klasa, Tito i ja, Pozorišna veza, Boj na Kosovu, Turneja, Bure baruta…) i televiziji (Šešir profesora Koste Vujića, Vuk Karadžić, Više od igre, Bolji život, Metla bez drške, Kir Janja…). Dobitnik je mnogih najrelevantnijih domaćih i inostranih nagrada i glumačkih priznanja, među kojima se izdvajaju nekoliko Sterijinih nagrada, Oktobarska nagrada Grada Beograda, Milivoje Živanović, Ljubiša Jovanović, Dr Branivoj Đorđević za lepotu govora, Zlatna maska, Ćuran, Ardalion, Žan Marolt… Bio je ministar za kulturu u Vladi Republike Srbije, savetnik za kulturu predsednika Republike Srbije, direktor u osnivanju Bitef teatra, v. d. upravnika Jugoslovenskog dramskog pozorišta i predsednik Upravnog odbora „Avala pro filma“, Beograd. Od 2013. je predsednik Udruženja dramskih umetnika Srbije.
XXVI (2010)
Jelisaveta Sablić (13. 6. 1942, Beograd) diplomirala je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi Mate Miloševića. Po završetku školovanja započinje karijeru na sceni Pozorišta Boško Buha, igrajući u predstavama Pepeljuga, Koncert za tinejdžere, Čarobnjak iz Oza, Tri musketara… Od 1968. godine je u stalnom angažmanu u Ateljeu 212, na čijoj sceni godinama igra uloge koje ispisuju najznačajnije stranice njene i biografije ove kuće: Joli Oldž Krmeći kas A. Popovića, Jelisaveta Jelisavetini ljubavni jadi zbog molera M. Jelića, Anđelka Bojanić Ranjeni orao Mir Jam, Goca Razvojni put Bore Šnajdera A. Popovića, Cmilja Čudo u Šarganu Simovića, Sofija Majka S. V. Vitkacija, Lota Veliko i malo B. Štrausa, Hilda Sufle od pomorandži S. Beloua, Sintija Harenhajt Čaplja V. Aksjonova, Doti Iza kulisa M. Frejna, Turusina Kola mudrosti dvoja ludosti A. N. Ostrovskog, Tonka Babić Uho, grlo, nož V. Rudan, Milanka Trst M. Radovića, Deda Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji B. Ćosića… Brojne uloge ostvarila je kao gost na scenama drugih pozorišta – Kruševačkog pozorišta (Majka Dara Svinjski otac A. Popovića), Jugoslovenskog dramskog pozorišta (Dijana Kokoška N. Koljade, Luj Veliki Molijer, jedan život M. Bulgakova), Narodnog pozorišta (Fema Pokondirena tikva J.S. Popovića, Gospođa Draga Dr B. Nušića), Zvezdara teatra (Mirićija Pazarni dan A. Popovića, Vesela Kraj Klaustrofobična komedija D. Kovačevića, Divna Doktor Šuster D. Kovačevića), Kult teatra (Kosara Tamna je noć A. Popovića, Marija Divče I. Bojovića), Bitef teatra (Marija Kalas Master klas T. Meknelija i Klara Poseta stare dame F. Direnmata)… Igrala je u filmovima Maratonci trče počasni krug, Davitelj protiv davitelja, Tamna je noć, Ledina, Hadersfild, Igla ispod praga, TV serijama Ceo život za godinu dana, Čedomir Ilić, Roman o Londonu, Bolji život, Ljubav, navika, panika, dramama Čep koji ne propušta vodu, Ujka Vanja, Kraj nedelje… Dobitnica je Sterijine nagrade, nagrada Ljubinka Bobić, Miloš Žutić, Bora Mihajlović, Radoje Domanović, Branislav Nušić za životno delo glumcu komičaru, Žanka Stokić za glumačku ličnost koja je obeležila pozorišni život Srbije, Nagrade Ćuran i statuete Zlatni ćuran za životno delo, Zlatne arene u Puli, Nagrade Pavle Vuisić za životno delo i izuzetan doprinos u oblasti filma… Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XXVII (2011)
Ružica Sokić (14. 12. 1934, Beograd – 19. 12. 2013, Beograd) diplomirala je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi Josipa Kulundžića. Nakon kratkog članstva u Savremenom pozorištu 1962. odlazi u Atelje 212, na čijoj sceni stvara uloge koje najpre otkrivaju, a zatim i potvrđuju njen dar za tumačenje dela savremenog domaćeg repertoara, posebno opusa Aleksandra Popovića, kao i stranih komada avangardne i moderne dramaturgije. Na sceni ovog pozorišta ostvarila je brojne uloge među kojima se izdvajaju Hani Ko se boji Virdžinije Vulf E. Olbija, Mileva Krmeći kas A. Popovića, Žuta G. Mihića, Doroti Akrobati T. Stoparda, Gospava Čudo u Šarganu Simovića, Meri Tajron Dugo putovanje u noć J. O Nila, Baronica Ada Šteten Kod lepog izgleda E. fon Horvata, Hane Iz života kišnih glista P. U. Enkvista, Juliška Tolnaj Korešpodencija B. Pekića, Meg Lepotica Linejna M. Makdone… Igrala je na scenama Pozorišta Dvorište (Gospođa Sluškinje Ž. Ženea, Markiza de Sad Mara Sad P. Vajsa), Zvezdara teatra (Luca Grobljanska N. Romčevića, Biserka Baš bunar A. Popovića, Vera Virus S. Kovačevića), Narodnog pozorišta (Kejt Sakati Bili M. Makdona, Šarlota Bergmanova sonata I. Bergmana, Tijana Velika drama S. Kovačevića), Pozorišta Slavija (Mama Moja mama R. Pavlovića, Žanka Stokić Žanka M. Ilića)… Odrigrala je i veliki mnoge uloge na filmu (Ljubavni slučaj ili Tragedija službenice PTT, Užička republika, Žuta, Kad budem mrtav i beo, Tesna koža, Pun mesec nad Beogradom, Zona Zamfirova) i televiziji, u dramama i serijama: Ceo život za godinu dana, Roman o Londonu, Jelena, Devojka sa tri oca, Čarapa od sto petlji, Gospođa ministarka, Kaktus i i ruže… Dobitnica je brojnih nagrada i priznanja: dve Sterijine nagrade, dve Zlatne arene, Nagrade Žanka Stokić za glumačku ličnost koja je obeležila pozorišni život Srbije, Statueta Joakim Vujić, Zlatna kolajna Festivala monodrame i pantomime, nagrada Ljubiša Jovanović, Branislav Nušić za životno delo glumcu komičaru, Statueta Zlatni ćuran za životno delo, Nagrada Pavle Vuisić za životno delo i izuzetan doprinos u oblasti filma, Zlatni beočug za trajni doprinos kulturi Beograda, Oktobarska nagrada Grada Beograda… Objavila je knjigu sećanja Strast za letenjem. Bavila se pedagoškim radom na Akademiji umetnosti Braća Karić. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XXVIII (2012)
Predrag Miki Manojlović (5. 4. 1950, Beograd) diplomirao je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi Milenka Maričića. Od 1971. do 1992. bio je stalni član beogradskog Narodnog pozorišta, na čijoj je sceni ostvario uloge od kojih se izdvajau Ligurio Mandragola N. Makijavelija, Ivanko Ribarske svađe K. Goldonija, Bif Smrt trgovačkog putnika A. Milera, Kaligula A. Kamija, Ljuba Vrapče Kad su cvetale tikve D. Mihailovića. Tumačio je brojne uloge na scenama drugih pozorišta: Jugoslovensko dramsko pozorište (Prvi glumac, Faust Hrvatski Faust S. Šnajdera, Baal B. Brehta, Žan Batist Poklen de Molijer Molijer još jedan život D. Jovanovića), Atelje 212 – Hamlet V. Šekspir, Bitef teatar – Raskoljnikov Zločin i kazna Dostojevskog, kao i na scenama Zvezdara teatra, Beogradskog dramskog pozorišta, Maribora i Londona.
Paralelno sa pozorišnom tekla je i njegova filmska i televizijska karijera. Snimio je preko 70 filmova u zemlji i inostranstvu (Samo jednom se ljubi, Sezona mira u Parizu, Nešto između, Otac na službenom putu, Jagode u grlu, Vreme čuda, Tito i ja, Podzemlje, Tuđa Amerika, Bure baruta, Zavet, Cirkus Kolumbija, Na mlečnom putu…), kao i brojne TV serije i drame (Otpisani, Grlom u jagode, Sedam sekretara SKOJ-a, Vuk Karadžić, Vreme čuda, Bila jednom jedna zemlja…). Osnivač je i predsednik Radionice integracije u kojoj se realizuju programi namenjeni slepim, slabovidim i osobama sa invaliditetom i marginalizovanim društvenim grupama. Bavi se i režijom. Dobitnik je mnogih najrelevantnijih domaćih i inostranih nagrada i priznanja: dve Sterijine nagrade, dva Zlatna lovorova vijenca, dve Zlatne arene, nagrade Gordana Kosanović, Milivoje Živanović, Zoran Radmilović, Car Konstantin, Pavle Vuisić za životno delo i izuzetan doprinos u oblasti filma, Aleksandar Lifka za izvanredan doprinos evropskom filmu, Milton Manaki za doprinos evropskoj i svetskoj kinematografiji, priznanja Stefan Prvovenčani za izuzetan doprinos srpskoj kulturi. Član je Evropske filmske akademije i počasni doktor Univerziteta audio-vizuelnih umetnosti Njujork–Pariz–Skopje. Autor je automonografije A ko si ti? Bio je predsednik Saveza dramskih umetnika Srbije. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.
XXIX (2014)
Jasna Đuričić (16. 4. 1966, Ruma) diplomirala je na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, u klasi Branka Pleše. U sezoni 1989/1990. dobija stalni angažman u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu, gde ostaje do 2005, i za to vreme ostvaruje niz uloga u domaćem i stranom, savremenom i klasičnom repertoaru, visoko vrednovanih od kritike i publike (Cmilja Čudo u Šarganu i Simka Putujuće pozorište Šopalović Simovića, Marica Sumnjivo lice B. Nušića, Olga Murlin Murlo N. Koljade, Izabela Mera za meru V. Šekspira, Barunica Kasteli Glembaj Gospoda Glembajevi M. Krleže, Fema Pokondirena tikva J. S. Popovića, Margaret Mačka na usijanom limenom krovu T. Vilijamsa, Lica Oslobođenje Skoplja D. Jovanovića, Glumica Greta, stranica 89 L. Hibnera, Majka, Udovica Nahod Simeon i Mala sestra, Alisa, Snežana, Zlatokosa, Palčica, Princeza, Žena, Veštica Brod za lutke M. Marković, Arkadina Galeb Čehova, Galina Šekspir u Kremlju I. Štivičića). Igra i na scenama Narodnog pozorišta u Subotici (Antigona Sofokla), beogradskog Narodnog pozorišta (Elmira Tartif Molijera, Ranjevska Višnjik Čehova), Ateljea 212 (Majka i Dama Roberto Cuko B. M. Koltesa, Gospava Čudo u Šarganu i Jelisaveta Protić Putujuće pozorište Šopalović Simovića, Maca Šuma blista M. Marković), Jugoslovenskog dramskog pozorišta (Ranjevska Višnjik Čehov, Gertruda Hamlet Šekspir), Bitef teatra (Romi Fogtlender Žena iz prošlosti A. Šimifenig), Crnogorsko narodno pozorište (Celestina Montenegrini R. Vojvodić), Narodnog pozorišta u Banjaluci (Paulina Salas Smrt i devojka A. Dorfman), Radionice integracije (Ljubić Dok nas smrt ne razdvoji M. Furlan)… Četvorostruka je dobitnica Sterijine nagrade, nagrada Žanka Stokić za glumačku ličnost koja je obeležila pozorišni život Srbije, Zlatni lovorov vijenac, Jovan Đorđević, Pera Dobrinović, Ljubiša Jovanović, Miloš Žutić, Zoran Radmilović, Predrag Peđa Tomanović, Ardalion, Ćuran… Na festivalu u Lokarnu proglašena je za najbolju glumicu za ulogu Ružice u filmu Beli, beli svet u režiji Olega Novkovića. Bavi se pedagoškim radom na Katedri za glumu Akademije umetnosti u Novom Sadu.
XXX (2016)
Milena Dravić (5. 10. 1940, Beograd), najznačajnija glumica srpskog i jugoslovenskog filma i trideseti laureat Nagrade Dobričin prsten za životno delo. Filmsku karijeru započinje 1959, filmom Vrata ostaju otvorena, a potom snima Diližansu snova, Zajednički stan, Uzavreli grad… Reditelj Branko Bauer, film Prekobrojna i Zlatna arena u Puli označavaju prekretnicu u njenoj karijeri. Stalna snimanja sprečavaju je da dovrši studije glume na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi Ognjanke Milićević. Tokom gotovo šest decenija ostvarila je opus od oko 200 filmskih, televizijskih i pozorišnih uloga, od kojih su mnoge obeležile ne samo njenu karijeru već su postale nacionalni kulturni fond. Filmovi (izbor): Devojka, Čovik nije tica, Rondo, Hasanaginica, Nemirni, Kros kontri, Samrtno proleće, W. R. Misterije organizma, Sutjeska, Grupni portret s damom, Rad na određeno vreme, Nedeljni ručak, Nije lako s muškarcima, Bure baruta, Nebeska udica, Zona Zamfirova, Ljubav i drugi zločini… Za ulogu Kaće u filmu Poseban tretman Gorana Paskaljevića nagrađena je na festivalu u Kanu 1980. Dobitnica je najviših filmskih domaćih i inostranih nagrada i priznanja: Zlatna ruža festivala u Veneciji za ulogu u filmu Jutro, Zlatni David za najbolju evropsku glumicu na Međunarodnom festivalu u Taormini za ulogu u filmu Voda nešto nosi, dve Zlatne arene i pet Srebrnih arena, Pavle Vuisić za životno delo i izuzetan doprinos u oblasti filma, Aleksandar Lifka za izuzetan doprinos kinematografiji Evrope, Beogradski pobednik beogradskog Festa… Na pozorišnim scenama ostvarila je 20 uloga (izbor): Atelje 212 – Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji, Lulu, Dekameron 81, Kod lepog izgleda, Zvezdara teatar – Ptic i ptica, Urnebesna tragedija, Lari Tompson, tragedija jedne mladosti, Kruševačko pozorište – Ćelava pevačica, Kult teatar – Oksimoron, Centar za kulturu Tivat – Bokeški d-mol, Beogradsko dramsko pozorište – Harold i Mod, Bitef teatar – Zigi, zvezdana prašina, samostalni projekti Kir Janja, monodrama Milena u svetu muškaraca i rimejk mjuzikla Kosa. Dobitnica je Nagrade Žanka Stokić za glumačku ličnost koja je obeležila pozorišni život Srbije, nagrade Grand prix Tatjana Lukjanova, Zlatne kolajne Festivala monodrame i pantomime, Statuete Joakim Vujić za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti, Zlatnog ćurana za životno delo… Njenu bogatu televizijsku karijeru obeležava i čuveni šou-program Obraz uz obraz. Milena Dravić je jedina glumica sa ovih prostora čije je ime uvršćeno u Svetsku enciklopediju filma s kraja 20. veka. Nosilac je posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi u Republici Srbiji.